Na het diner lopen we in het donkerste donker dat we ooit zagen naar onze ’tented room’. Voor ons tenthuis loopt de rivier en die zit vol met wildlife. Aan de overzijde gromt, schreeuwt en krijst donker Africa. Meer dan hier zaten we nooit eerder tussen het wild. Al het geluid om ons heen maakt grote indruk zeker na de ervaringen van eerder vandaag. We blijven dan ook maar even buiten op ons platform en bewonderen de oneindige sterrenhemel. Hier in het donkerste donker dat denkbaar is en boven ons zo extreem helder zijn de sterren zo helder dat ze letterlijk reflecteren in het strakke water van de rivier. Eigenlijk willen we graag fotograferen maar gezond verstand maakt dat we ons niet naar de parking begeven om het statief uit de birdymobiel te halen. Je moet het lot immers niet tarten. Al snel sluiten we ons op in ons tenthuis en proberen de slaap te vatten. Maar het eerlijke antwoord is dat dit niet makkelijk lukt. Het beeld van onze escape van eerder deze dag is nog een aantal keer de hoofdfilm tijdens het inslapen.
The day after rijden we onder begeleiding van de managers van de lodge naar de uitgang van het park. Zij moeten toch naar de stad en voor ons voelt dit nu even wat aangenamer. We kunnen niet goed inschatten of de gehavende camperunit de zware offroad route naar de uitgang van het park goed zal doorstaan en extra back-up kan dan geen kwaad. Bij de uitgang van het park moet Birdybear eerst naar het park management voor een rapport. Door het trage handelen verspelen we hier al de nodige tijd. Als we korte tijd later begeleidt worden naar de lokale politiepost is dat een begin van ruim drie uren ultieme zelfbeheersing. Zulke ezels hebben we zelden gezien. Ieder veld en iedere regel van hun ongeval formulier moeten wij aan hen uitleggen en toelichten. Na drie lange uren staat iedere letter op papier, vrijwel per letter gespeld. Uiteraard vragen we op een kopie en vrezen even dat alle vijf pagina’s met de hand overgeschreven gaan worden. Dat hoeft niet maar eerst dient er wel fors betaald te worden voor een kopie. Op ons verzoek wordt er wel een officiële rekening verstrekt.
We hebben vandaag nog een dikke 200 kilometer te gaan met de zwaar gehavende Birdymobiel en het loopt al redelijk tegen het middag. Bovendien staat er een grenspassage gepland die zeker de nodige formaliteiten en tijd zal vragen. Tegen de afspraak in horen we niets van de verhuurder en dus ondernemen we zelf opnieuw actie. We krijgen de toezegging dat er vervangend vervoer in Kasane beschikbaar zal zijn. Waar is nog een vraagteken maar we moeten ons bij de verhuur balie op de airport melden. Bij de grens blijkt dat het document van de roadtax ontbreekt en opnieuw trekt Birdybear de knip. We voelen dan al aan ons water dat er vanmiddag op de airport opnieuw een onverwacht addertje onder het gras vandaan zal komen. Niets is uiteindelijk minder waar. Op de airport weet de man van Avis van niets en slaat behulpzaam aan het bellen. Helaas neemt niemand op en dat is niet de eerste keer. We geven de man de nummers van onze contactpersoon en na vele pogingen komt de reden van verstoppertje spelen aan het licht. Het vervangend vervoer en tevens ons slaaplek op wielen is nog niet beschikbaar vanwege een defect. Het onderdeel komt morgen per vliegtuig aan in Kasane zo wordt ons te verstaan gegeven. De komende overnachting moeten we zelf maar uitzoeken en ondanks onze foto’s dringt het niet tot de lompe Avis kop door dat we niet op ons voertuig kunnen overnachten. Typisch gevalletje van de ultieme randdebiel. Zekerheidshalve roepen we alvast, en dat is niet uit de berenduim gezogen, dat onze alarmcentrale in Nederland al stand-by staat voor repatriëring tegen hoge kosten. Welke zij op Avis zullen verhalen als deze redelijkerwijs in gebreke blijft.
Bij de lodge, waar we het camp al hadden gereserveerd, scoren we voor vanavond een kamer en regelen we dat onze excursie van donderdag kunnen omzetten naar morgen. Zo voorkomen we morgen een dode dag in het reisschema en gaan we dus op bezoek bij de spectaculaire Victoria Falls. Of we morgenmiddag om vijf uur, zodra we weer terug zijn van de excursie, kunnen beschikken over een vervangende Birdymobiel is nu nog een groot vraagteken. En dus rest er weinig anders dan een deel van de Afrikaanse mentaliteit aan te nemen. Wie dan leeft, wie dan zorgt. En ach, Birdybear leeft nog en is ongeschonden. De rest is dan bijzaak, relatief weliswaar.
Als je wilt weten of Birdybear het morgen droog weet te houden nabij de falls volg dan het blog voor nieuwe updates. En om misverstanden te voorkomen: van de damp, de mist en het stuivende water rondom de Victoria Falls krijgt menig bezoeker beslist een nat pak. Birdybear is geenszins van plan om te dicht bij de rand van de falls te komen. Ezels genoeg, zelfs bij de Namibische politie. En voor deze beer is een ezelig bestaan geen optie!
Groet van Birdybear, sinds vanmiddag vanuit Botswana.