Vandaag schepen we in voor de Inside Passage, onze tweeentwintig uur durende vaartocht noordwaarts. Inschepen rond half vijf, gepland vertrek vanuit Bear Cove, bij Port Hardy om zes uur.
We verlaten bijtijds in de ochtend de campground. Bij de ferry terminal parkeren we de RV voor een mooie hike bergopwaarts. Ergens in de bergachtige jungle ligt een Dakota, neergestort aan het einde van WO II. We vinden na enig zoeken de trail die nagenoeg onbegaanbaar is. Gelukkig zijn er nog twee bezoekers van de trail en gezamenlijk durven we de tocht aan. Het is echt een tocht waar voorzichtigheid is geboden. Takken, stronken, modder, beken en poelen, berg op en af zijn al een uitdaging op zich en de ondergrond is meer dan slippery. En het heet hier niet voor niets Bear Cove. Stap voor stap banen we ons pad door een echte jungle. Onderweg overwegen we meermaals om de tocht naar de Dakota niet af te maken. Onbegaanbaarheid en onzekerheid over de resterende afstand strijden met de drang om de finish te halen. We zetten door en krijgen onze beloning!
Niet iedereen kan navertellen een neergestorte Dakota te hebben bezocht in nagenoeg ondoordringbaar woud. Birdybear did it! De crash site is nog in originele staat. Weggevaagde bomen, de verwrongen romp van de Dakota en overal verspreid de aluminium delen van het deels uiteengespatte toestel. Op het memorial bord lezen we dat deze Dakota aan het landen was, moest doorstarten en vervolgens met te weinig brandstof de finish niet wist te halen. Ondanks de heftige crash toch nog overlevenden. Opmerkelijk als je de staat van deze kist ziet en de lastige reddingsplek daarbij optelt. Na de hike reinigen we de boots en begeven ons richting de ferry terminal. We lunchen in line seven en staan opgesteld achter de campground buren van de laatste overnachting. Volop tijd om ons goed voor te bereiden op de komende tweeentwintig uur. Jas met voering, muts, handschoenen en proviand. Laat op de avond en vroeg is de ochtend is het vast koud aan dek en indien enigszins mogelijk willen we veel zien en weinig missen. Ook tijd voor dit eerste deel van een nieuwe post. En dan is die Ipad mini toch verdraaid handig. Op de bank voor het ferry kantoor genieten we volop van de zon. Uit de wind en in de zon is het net zomer, heerlijk.
En de vooruitzichten voor onze trip zijn gunstig. We gaan vast weer een bijzonder mooi deel van onze trip tegemoet, van Port Hardy naar Prince Rupert, vijfhonderd kilometer over open zee en tussen al die eilanden en door de inlets voor de kust. Uiteraard gaan de camera’s met volle accu’s mee aan dek. Onze herinneringen voor op een later moment.
Om vijf uur in de middag zijn we aan boord van de Northern Adventure. Vooruit het dek op, binnen een halve slag rond en dan langzaam achteruit. Prima geregeld met iemand die met de hand aan de achteruitkijkspiegel langzaam meeloopt en in alle rust de juiste aanwijzingen geeft. Binnen mum van tijd staat de RV geparkeerd en gaan de blokken onder de wielen. Drie trapjes omhoog en we komen in The Raven Lounge met honderden ruime zitplaatsen in stoelen die ook nog onderuit kunnen. Goed voor die paar uurtjes vannacht. Buiten nog steeds volop sunshine. Hier liggen we nog beschut in Bear Cove en is het aan dek, in polo, prima uit te houden. Straks om de hoek gaan we eerst richting open zee. De Pacific wacht op ons.
Als de vaart er eenmaal flink in zit is de wind dominant aanwezig. Niet dat het buiten heel hard waait maar door onze eigen snelheid. Als we na enige tijd een wijde bocht naar bakboord maken komen we langzaam maar zeker meer in open water en neemt de deining toe. Eenmaal open op de Pacific houden we aan stuurboord zijde zicht op de kust van British Columbia. Door de panorama ruiten van de lounge hebben we goed zicht op het voor ons schommelende bergachtig gebied met her en der hoge besneeuwde toppen. Rond zonsondergang naderen we Calvert Island aan bakboord en dus verlaten we de open zee van de Queen Charlotte Sound. Via Hunter Island vervolgen we de route naar Bella Bella gelegen op Campbell Island. Bella Bella is de eerste tussenstop die we straks, na circa vijf uur varen, zullen bereiken. Het is nu even voor tien uur en buiten wordt het steeds donkerder. Aan de westelijke bakboordzijde waar wij onze stoelen hebben profiteren we nog van het licht na de zonsondergang. En met de heldere hemel van vanavond schijnt het maanlicht ons straks een beetje bij. Of dat genoeg zal zijn om eventuele walvissen, orca’s en ander zeeleven nog te kunnen onderscheiden wagen we te betwijfelen. Laten we hopen dat het ochtendlicht heel vroeg in de ochtend weer beschikbaar is.
Gedurende de nacht en vroege ochtend maken we onze twee tussenstops. Onder het begeleidend licht van de grote schijnwerpers meren we om 00:30 uur aan op Bella Bella. Er gaan toch nog de nodige passagiers van boord. Ook rijden er een aantal trucks naar de wal en een klein lint aan auto’s. Tijdens onze tweede tussenstop in Klemtu, op een zo te zien gloednieuwe terminal, gaat het duister over in het ochtendschemer. Het is inmiddels 05:30 uur. Om ons heen is het weer betoverend schoon. Dicht begroeide heuvels en bergen met daartussen de flarden ochtendnevel. Voor zover we het hier gelegen aan de terminal kunnen constateren zitten we hier in Klemtu in een smaller deel van de Inside Passage en hebben we straks goed zicht op zowel het water als de oevers. Inmiddels is ook de bar weer open, tijd voor koffie! En aangezien de nacht in de Raven Lounge best koel was is die warme wake-up een goede start van deze ochtend.
Met nog drie en een half uur te varen zitten we ergens in het 70 kilometer lange Grenville Chanel. Het nauwste deel van dit “kanaal” ligt inmiddels achter ons. Onderweg hebben we enkele keren de whales gedeeltelijk boven water gezien, alhoewel steeds op redelijke afstand. Vanuit de bergen om ons heen zien we met enige regelmaat hoe de watervallen het smelt en regenwater richting Inside Passage voeren. Soms een vrije val waterval die behoorlijk wat hoogte overbrugt en op een ander moment wilde stromen die de contouren van de berg naar beneden volgen. De laaghangende wolken breken inmiddels een beetje zodat de zon zich nu geregeld kan laten zien. Buiten, aan dek, in de inmiddels aangetrokken wind is het best fris. De meegebrachte muts en handschoenen bewijzen tijdens de fotosessies absoluut hun dienst.
Eenmaal in de wateren van Price Ruppert ligt de Northern Adventure vlot aan de kade en binnen een mum van tijd rijden we de, om de hoek gelegen, campground op! Onze Inside Passage heeft ons een stuk noordelijker in British Columbia gebracht. Een aangename trip in een bijna onaards landschap. Kom je ooit in de buurt? Doen! Maar of er dan net zo weinig passagiers aan boord zijn als die enkele tientallen waarmee wij vanaf Klemtu verder voeren, dat valt sterk te betwijfelen.
Wat een geweldige beschrijving van dit deel van jullie vaartrip. Mooie foto’s. Fijn om dit te lezen en te kijken (op de foto’s). Prettige voortzetting en have fun. Groetjes.