Soms zet Birdybear alvast wat tekst op het digitale papier voor een latere publicatie. Omdat de inspiratie er is. Of dat het beter past omdat we op het moment zelf ‘en route’ zijn. Zo had Birdybear dat ook bedacht voor de geplande trip met vertrek op donderdag de 1e februari. Echter onze post met als titel ‘BirdybearOnTour staat op de kaart’ werd niet gepubliceerd zoals gepland. En helaas werd de in dat artikel aangekondigde ‘quality time together’ noodzakelijkerwijs heel anders ingevuld.
Niet omdat de Franse en Belgisch boeren een reis zuidwaarts volstrekt onmogelijk maakten met hun grootschalige blokkades op alle doorgaande hoofdwegen en vaak ook op alle secundaire routes. Birdybear had graag gezien dat dit de reden geweest zou zijn voor uitstel/afstel van de geplande reis. Met vochtige ogen moeten we helaas melden dat Birdybear niet vertrok omdat er veel meer aan de hand bleek in de week voorafgaand aan een hernieuwd bezoek aan ons tweede thuis.
Het is donderdagochtend als we vernemen dat Antoinette, de moeder van Ingeborg, in huis is gevallen en per ambulance onderweg is naar het ziekenhuis. Na wat spannende uren laat het zich aanzien, de omstandigheden in ogenschouw genomen, dat de gevolgen nog enigszins te overzien zijn. De schrik zit er echter opnieuw goed in als de artsen een kleine dag later toch van mening zijn dat terugkeer naar het ziekenhuis, vanuit het tijdelijk verblijf in het verpleeghuis, noodzakelijk is. Er volgen spannende dagen met vele up’s en down’s en parallel daaraan afwisselende situaties van hoop en vrees.
Birdybear besluit op dinsdag dat het tijd wordt om de geplande activiteiten in Spanje af te zeggen zodat we de handen vrij hebben voor wat nu echt belangrijk is. Nog voordat Birdybear op woensdagochtend de 31e januari de punt achter de voorgaande zin zet, gaat om 10:19 de telefoon. Het gaat slecht. Binnen enkele minuten zijn we opnieuw onderweg en rijden nu iets sneller dan toegestaan vanuit Sneek naar het ziekenhuis in Doetinchem. Een rit die we al vrijwel dagelijks hebben afgelegd.
Rond het middaguur arriveren we weer op de plek waar we vanaf dat moment vrijwel continue aan de zijde van Antoinette verblijven. Omdat we ook beseffen dat een strijdster zich niet zomaar gewonnen geeft proberen we zoveel als redelijkerwijs mogelijk onze nachtrust te pakken. Dat lukt naar omstandigheden redelijk tot vrijdag de 2e februari in de vroege ochtend. Binnen mum van tijd staan we uiteraard weer aan het bed tot en met het moment van een vredig inslapen om 10:00 in de ochtend. Verdriet alom maar ook dankbaar dat de laatste acht dagen zich kenmerkten door professionele en liefdevolle zorg voor patiënt en familie door de toegewijde medewerkers van het Slingeland Ziekenhuis in Doetinchem. Hartverwarmend.
En fijn dat we tussendoor ook nog even mochten overnachten bij Tjard en Marjolijn. Even geen stressvolle lange rit waarbij tijd ook een tegenstander kan zijn. Op vrijdagmiddag, na het overlijden, weer kort huiswaarts voor een kleine time-out die we nuttig gebruiken ter voorbereiding van de intensieve dagen die voor ons liggen. Er wordt al veel gebeld, gemaild en geappt maar familie, vrienden, bekenden en organisaties. Veel te regelen voordat we op zaterdag 10 februari 2024 opnieuw afscheid nemen.
Op zaterdag 3 februari, wederom een rit Sneek – Doetinchem v.v. voor het overleg met de naasten en uitvaart begeleidster Maureen. En op maandag de 5e zijn we er weer. Onwerkelijk dat Antoinette nu de koffie niet meer op tafel zet. Dat we dat en uiteraard nog heel veel meer zullen missen staat als een paal boven water. We gaan het doen met mooie en dierbare herinneringen. De daarop volgende dagen bereiden we met elkaar en ook ieder afzonderlijk mooie delen voor de afscheidsdienst voor. Een laatste eerbetoon, met lieve woorden, goede herinneringen en fijne muziek. En uiteindelijk samen richting graf waar de hereniging met Ruud Hofland plaats heeft. Met de aanwezigen daarna nog een samenzijn in de koffiekamer. Dank aan alle belangstellenden, zowel ter plaatste, online tijdens de ceremonie als via persoonlijke berichten gedurende deze dagen. Voordat Birdybear huiswaarts reist drinken we nog wat ‘borrels’ met naaste familie, wisselen we weer heel veel memories uit, praten we bij na soms jarenlang ‘afwezigheid’. Time to say goodbye, hoe letterlijk in dit geval.
Dit bericht begon met ‘niet gepubliceerd’. Hoe mooi zou het als er daarvoor geen aanleiding was geweest en Antoinette deze dagen ons geplande artikel ‘BirdybearOnTour staat op de kaart’ in goede gezondheid had kunnen lezen. Jaar in jaar uit was ze via BirdybearOnTour betrokken bij onze avonturen. Ook die betrokkenheid gaan we missen. De post ‘BirdybearOnTour staat op de kaart’ bewaart Birdybear dan maar voor een later moment. Of voor ons eigen archief. Andere prioriteiten nu.
Rust zacht lieve Antoinette, en dank dat we veel met je mochten delen waaronder ook onze BirdybearOnTour avonturen.
Genoeg voor vandaag, diepe zucht, laatste punt.
Birdybear heeft deze post later gepubliceerd dan daadwerkelijk geschreven. Gewoon omdat het beter voelde dat wat uit te stellen en achteraf nog eens terug te kunnen lezen vóór publicatie.