Vanaf Andalsnes bereikt Birdybear al vroeg de toegangsweg naar Trollstigen. En daar op de parking zien we reeds de eerste trollen. Alhoewel maximaal kitsch niet minder fotogeniek. Na het korte fotomoment snel door naar de start van de pas. Vanaf grote afstand zien we de enorme watervallen naast de Trollstigen en het exemplaar dat er dwars doorheen loopt. Op de pas zien we van verre een groene rijdende stip. Eenmaal wat dichterbij blijkt het een dalende vrachtwagen op de majesteuze pas. In dit enorme decor hebben we te maken met dimensies en perspectieven die continue aan verandering onderhevig zijn.
Voor de Birdymobiel is het extra aangenaam dat er, zo vroeg, nog nauwelijks verkeer is uit tegemoet komende richting. Het geeft ons extra ruimte in de smalle hairpins zodat de grote inspannende klim snel wordt overwonnen. Bocht na bocht wordt de wereld beneden ons kleiner en kleiner en hebben we steeds meer het gevoel dat we boven het dal lijken te vliegen.
Eenmaal boven krijgt de Birdymobiel rust op de parking en moeten de camera’s aan de bak. Ook hier op duizend meter hoogte hebben de Noren weer een fraaie combi van natuur en architectuur gerealiseerd. Waar bebouwing vaak in conflict komt met het landschappelijk schoon blijken de Noren keer op keer meesters in het inpassen van architectuur in het landschap. Zodanig dat natuur en architectuur elkaar wederzijds versterken. Op Trollstigen is het niet de eerste keer tijdens ons Noorse avontuur dat Birdybear kan urineren met een panoramische view. Nee, begrijp Birdybear niet verkeerd: het gaat hier niet over wildplasserij.
De uitzichten vanaf Trollstigen zijn fenomenaal en opnieuw een highlight tijdens deze reis. Uiteraard heeft het beroemde Trollstigen ook de shop met souvenirs die je nooit zou willen bezitten, hoewel er een item is dat de aandacht trekt. Als snel wisselt het Noorse windjack van eigenaar, uiteraard voorzien van handige plastic draagtas met troll opdruk. Maximaal bij de trollen vandaag!
Na Trollstigen volgen nog vele hoogtepunten tijdens de rit van vandaag. De Birdymobiel weet menige pas te bedwingen en is vandaag kampioen haarspeld bochten. Uiteraard onbreken ferry’s en tunnels niet op ons programma van deze dinsdag. Bij menig uitzichtpunt of imposante waterval zijn er kleine en grote pauze’s en maken de camera’s overuren. Eenmaal bij de wonderschone Geirangerfjord neemt de toeristische drukte toe en wordt het bijna sport om een parkingspot te bemachtigen.
Beneden, diep onder ons, ligt een enorm cruiseschip aan de drijvende kade van Geiranger. Het enorme schip doet het dorp in omvang verbleken. Dit varende hotel met z’n duizenden passagiers past hier eigenlijk niet. Zeker niet als we de naam zien op de romp. “Mein schiff”. Duitser en lelijker dan dit moet het niet worden. Maar mogelijk zijn er velen die net zo’n mening hebben over de enorme camperbrigade die door het Noorse landschap toert. Los van de vele buitenlandse camperaars lijken de Noren wereldkampioen camperbezit. Overigens gaat dat hier heel goed samen met de cultuur waarin het leven buiten in de natuur een groot aandeel heeft. Weer of geen weer. De Noren lopen, klimmen, klauteren, fietsen heel wat af in de natuur die in dit land overvloedig aanwezig is.
Na Geiranger gaan we opnieuw over grote hoogten en sturen we aan op Stryn en het nabijgelegen Loen, beide aan de Nordfjord en in de nabijheid van de Jostedalsbreen. In dit gebied met de grote gletsjers doen we aan het eind van de dag een poging de Kendalsbreen te bereiken. Onze weg wordt smaller en smaller en bij de tol voor de laaste zeven kilometer keren we terug naar Olden waar we de Birdymobiel parkeren voor de overnachting.
Terwijl het avondmaal op de gaspitten staat komt een employee van de “cruise terminal in aanbouw” ons melden dat onze overnachting hier niet is gewenst. Morgen zouden de eerste schepen al vroeg arriveren…
Met de autoriteiten spelen we een uurtje het kat en muis spel. Zij willen niet weg zolang wij niet vertrekken en wij willen ons niet zomaar laten wegsturen. Mogelijk zitten ze niet lang daarna in onbetaalde overuren en besluiten ze het fonkelnieuwe terrein te verlaten. Niet veel later vertrekt ook Birdybear omdat we een confrontatie laat op de avond onwenselijk achten.
Met het avondmaal net achter de kiezen rijden we nog enkele kilometers in de richting van de Briksdalsbreen gletsjer waar we aan de oostzijde van het Oldevatnet opnieuw een fraaie plek vinden voor de overnachting. Met de wolkenslierten boven het meer wordt de avond donkerder dan we tot nu toe hebben ervaren. Gelukkig nog licht genoeg om volop te kunnen genieten van de spiegelbeelden van het berglandschap in de groene watermassa. Dat wordt vast en zeker weer een prima nachtrust onder begeleiding van de nabij ruisende waterval. Hoogste tijd voor de een na laatste punt. Bye!
