BirdybearOnTour

We laten Tok achter ons en zetten koers richting Chicken. Eerst over de Alaska Highway tot aan Tetlin Junction waar we vervolgens linksaf de Taylor Highway opdraaien. Net voor Tetlin Junction maken we nog even een korte stop bij de in 2010 opengestelde nieuwe brug over de Tanana River.

Een cruciale brug in de Alaska Highway want het is de enige brug die een wegverbinding naar Alaska mogelijk maakt! Naast de parking vinden we nog een afbeelding uit 2010 waarop zowel de oude als nieuwe brug te zien zijn.

Al vanaf de eerste bocht op de Taylor Highway moet de Ford flink aan het werk. Binnen mum van tijd zitten we op hoogte en de aanloop naar Chicken is het begin van een rit op grote hoogte. Bijna 300 kilometer rijden we vandaag op het dak van de wereld.
Maar eerst is er dan de lunchstop in Chicken. Een merkwaardige nederzetting in een voormalig goudzoekerskamp. Goud, daar kwamen ze hier voor. Met honderden en later duizenden tegelijk. Nu bestaat Chicken bij de gratie van een paar mensen die er hun brood verdienen. Het is natuurlijk niet echt een kip met gouden ei maar slim is de marketing van Chicken wel. De dame die deze nederzetting runt is eigenarese van de souvenierswinkel met chicken memorablia, ze zorgt voor de brandstofpomp, heeft de Liquor Store en een bijzondere saloon.

En tot slot is er naast de saloon nog het Chicken Creek Cafe, de plek voor een originele lunch. Oh ja, overnachten is ook mogelijk op het terreintje met de naam campground of in een van de lodges. Alles hier staat in het teken van Chicken. Lees het maar na op de onderstaande afbeelding.

In Chicken bezoeken we ook nog even de Dredge, laten we zeggen de fabriek om de grond te doorwroeten op de aanwezigheid van goud. Nu een monument tot het moment dat de Dredge de tand des tijds niet meer kan doorstaan.

Als we Chicken verlaten richting Dawson City blijven we honderden kilometers rijden op de “onverharde weg” die alleen buiten het winterseizoen toegankelijk is. Vanaf medio April komen de eerste sneeuwschuivers pas ter plaatse om de route zomerklaar te maken. Top of The World Highway is waarschijnlijk een van de meest bijzondere wegen die we ooit hebben bereden. Letterlijk honderden kilometers rijden we “boven op de wereld”. De uitzichten zijn weergaloos mooi en we vragen ons herhaaldelijk af hoever we kunnen kijken.

Er lijkt geen einde te komen aan de immer slingerende route en het wegdek is van een bijzonder gehalte. De ondergrond wisselt van fijn grind tot grove stenen, meestal hard en vlak maar af en toe vol met kuilen. En bijzonder stoffig, wat een geluk daar er maar een paar fanaten op deze route zijn te vinden. Af en toe lijken we op een soort van lemen ondergrond te rijden en als we de plekken van de dikke snowwalls bereiken rijden en glijden we door de drek en modder.

Letterlijk tot over onze oren zitten we onder het stof en de dikke vaste modder vormt een dikke laag rondom de camper. Wij en de Powerwash krijgen het zwaar als we later vandaag in Dawson City arriveren. De temperatuur onderweg schommelt vanmiddag zo tussen de nul en drie graden met heel af en toe een vlokje sneeuw. Boven op een van de hoogste toppen, daar waar de windchill factor het onaangenaam koud maakt passeren we voor de laatste keer de USA en Canada grenspost. We zijn terug in Yukon en dat kost ons een uur op de klok. Na de afdeling richting Dawson City staan we aan de voet van de Yukon River en steken over met Roberts Black Ferry. De ferry vecht met de sterke stroming maar de overtocht is snel gepiept. Iets minder snel vergaat het ons bij de Car Wash. We spenderen vele wasmunten om de Ford weer een beetje toonbaar te krijgen en later op de campground nog een uurtje om al het binnengedrongen stof weer naar buiten te krijgen. Maar al met al was het een machtig mooie tocht, een van het kaliber dat we maar weinig hebben meegemaakt. Onze aanbeveling luidt net als bij de tour die we bij Valdez maakten: ben je in de buurt dan MOET deze rit op je to do list.

Voel je vrij om te delen!