Vandaag een twinny post. Onze avonturen van dinsdag en woensdag In Fiordland National Park. Na ons Pizza meal in Queenstown en het bijwerken van de achterstallige posts verlaten we de volgende ochtend, zoals te doen gebruikelijk vroeg in de ochtend, de stad. Als we strak om acht uur de parking van de lokale super opdraaien gaan de deuren net open. Dat treft, snel de aanvulling op het priviand bij elkaar shoppen, diesel erbij en op richting Te Anau. Voor het eerst een route met minder oh’s en ah’s, laaghangende bewolking, mist en stromende regen waar geen eind aan lijkt te komen.
Nadat we in Te Anau in het lokale wildlife park kennis hebben gemaakt met de zeer zeldzame Takahe vogel en de hier in het wild levende Kea papagaai, nuttigen we rond twaalf de lunch in de Birdybearcamper. We maken ons op voor deel twee van de tocht van vandaag, de 120 kilometer lange route naar het eind van de New Zealand world. Bestemming Milford Sound, aan het doodlopend einde van de weg die we uiteindelijk ook retour naar Te Anau zullen moeten rijden. Zowel op de vlaktes van Fiordland National Park als in het regenwoud en op de bergpassen vallen heel erg veel centimeters water uit de laaghangende bewolking. Ondanks het beperkte uitzicht is de route een boeiend schouwspel omdat de onophoudelijke regen ons een vrijwel ontelbaar aantal watervallen brengt. WOW met hoofdletters. Zoveel tegelijk, soms tientallen naast en boven elkaar en tot zover het oog reikt. Vanmorgen was er nog niet het besef dat we zo gelukkig zouden worden van zoveel regen. We wisten op voorhand dat we richting de wereldrecordhouder regenvolume zouden reizen maar vandaag wordt duidelijk wat dat hier teweeg kan brengen. Voor de 1270 meter lange Homer Tunnel staat het stoplicht een aantal minuten op rood. Eerst de tegenliggers door de met de hand uitgehakte eenbaans tunnel en dan is het de beurt aan BIrdybear. Eenmaal uit de tunnel staan we hoog op de pas die ons in de afdaling richting Milford Sound zal brengen. Nog meer watervallen gutsen van de steile bergwanden en begeleiden ons richting de eindbestemming van vandaag.
Als we inchecken op de campground en informeren naar het weer en de cruises door de Milford Sound staan we in dubio. We kunnen vandaag gaan varen maar het regent pijpestelen. Morgen opklaringen en stabiel weer, mogelijk zon zodra de laaghangende bewolking plaats maakt. Vandaag varen geeft zicht op de talloze regenwatervallen die er morgen mogelijk niet meer zijn. Morgen varen geeft wellicht blauwe luchten en adembenemende uitzichten op het fjordenlandschap. Plotseling valt het kwartje en snellen we ons naar de haven voor de laatste cruise van deze dinsdag. Met warme trui, ons regenjack en de gele regencoats aan boord weerstaan we de vochtige elementen. We genieten volop terwijl het droger en droger wordt. En laat in de namiddag zelfs zon die speelt met het vele vocht in de lucht. Alle standen van de camera worden benut: automatisch belicht, tegenlicht, snelle sluiter, trage sluiter en hoge en lage isowaarden bij grote en kleine diafragma’s. In dit surrealistische landschap krijgt Birdybear ook nog de surprise van de dag: Bottle Nose Dolphins, een van de grotere soorten. Ze spelen met de golfen van het schip waarop wij ons bevinden. Deze dag kan niet meer stuk. De hele middag van Te Anau tot en met het vallen van de avond op de Milford Sound is puur plezier van de Birdybearavonturier. Eenmaal van boord besluiten we dat we het andere deel van het kwartje niet hoeven in te zetten. Zou de tocht vanmiddag in het water gevallen zijn dan hadden we morgen bij beter weer opnieuw geboekt. En deze bijzondere meevaller schept een unieke nieuwe kans doordat we woensdagochtend voor dag en dauw vertrekken.
Met een goede planning kunnen we voor 10:30 uur Manapouri bereiken, 22 kilometer verder dan Te Anau waar we gisterenmiddag de luch gebruikten. Met het grote licht aan rijden we de nog donkere pas naar boven waar er direct groen licht is voor de Homer Tunnel. Daar bij dat groene verkeerslicht schoten we gisterenmiddag mooie close-up’s van de in het wild levende Kea’s. Zowaar ook op de dak van de Birdybearcamper. Nu in het donker is er een brutaal exemplaar dat overweegt om de camper te betreden terwijl Birdybear in het donker een prentje schiet van de camper in de nacht. Het vroege schema stelt ons in staat nog wat stops te doen welke we gisteren, vochtig als het was, hebben overgeslagen. Mirror Lakes reflecteren de bergtoppen doorsneden met de op halve hoogte hangende lang gerekte wolken op artistieke wijze. Aan de oever rijen camera’s op statief toebehorend aan een groep wat geler getinte fotofanaten allen getooid met hoed voorzien van muskietennet tegen de hier alom aanwezige muggen en soms hoogst irritante sandflies. Ook Birdybear drukt weer hartstochtelijk op de ontspanknop en uit de vrije hand, echter zonder een van de ‘HoedCouture’ hoofddeksels op de Birdybearbol.
Uiteindelijk arriveren we ruim op tijd in Pearl Harbour. No Kidding, No Joke en niets van doen met de bizar uitgedoste fotofanaten maar zo heet nu eenmaal de haven van Manapouri. We schepen in voor de tocht naar Doubtful Sound, remote gelegen en over de weg niet bereikbaar. Om er te komen onderneem je de volgende expeditie: vijf kwartier op een catamaran over Lake Manapouri van Pearl Harbour naar West Arm. Alleen al deze tocht is beslist een topper.
Bij West Arm over op de daar speciaal naar toe gevaren touringcars. Over de duurste weg van New Zealand, destijds 2 Nz Dollar per vierkante centimeter en 20 kilomer lang naar Deep Cove. De tocht voet over de steile Wilmot Pass met stijging- en dalingpercentages tot 20 procent: pretty steep en volgens de humorvolle driver de steilste in New Zealand. De gravelroad is handmade aangelegd door het dicht begroeide regenwoud, zo dicht dat je na 10 meter diep het bos in zou verdwalen. Hier bij Deep Cove noteerden ze in 1972 de recordwaarde van 12.000 millimeter neerslag. En vorige week zoveel sneeuw dat de sneeuwschuiver er aan te pas moest komen en sneeuwkettingen om de wielen van de bus moesten. Zelfs op de bijna loodrechte bergwanden is het groen. Eerst een laag mos tot soms wel een meter dik waarin zaken van planten, struiken en bomen ontkiemen waarvan de wortel zich vastgrijpen tussen de rotsen. Aarde kent men hier niet, dat zou dagelijks van de rotsen spoelen.
Vanaf Deep Cove vertrekt de volgende catamaran voor drie uur vaargenot door de Doubtful Sound. Men zegt het meest opmerkelijke stuk New Zealand dat er bestaat en onderdeel van een World Heritage Area. Vorig jaar schreven we in de post over Valdez in Alaska een aanbeveling om dat ooit te bezoeken. Milford Sound en Doubtful Sound onderdeel van Fiordland National Park voegen we daar graag aan toe. Ongerept, puur, powerfull. Ben je in de gelegenheid, trek je plan en plan een bezoek. Voor ons onvergetelijk. Terwijl we drie uur lang door Doubtful Sound varen en halverwege keren op de Tasman Sea, krijgen we bezoek van jumpende dolfijnen, een Fur Seal zeehond, vrolijk rondzwemmende Blue Penguins en her en der een sierlijk vliegende Albatros. En dat alles vandaag op vrijwel vlak, bij tijd en wijle spiegelend water met daarboven een stralend blauwe lucht in een panorama van dicht begroeid groene bergen met her en der een toefje resterende sneeuw. En om het helemaal compleet te maken zo af en toe wat bergnevel en de karakteristieke langgerekte wolken. Als de kapitein de catamaran naar een verlaten zijarm dirigeert en de moteren stopt is iedereen stil. Doodstil! Het water is vlak, er is hier geen wind en aan boord stppen we met lopen. We kijken rond, staren van verbazing en luisteren naar stilte. Slechts af en toe onderbroken door een lokroep of een vreugdekreet van de vogels op de oever. Hier in de Doubtful Sound hebben we het gevonden en het bestaat dus echt: De Sound of Silence.
Met een bijzonder voldaan gevoel varen we terug naar Deep Cove, stappen we opnieuw in de touringcar en doorkuisen in tegengestelde richting Lake Manapouri terug naar waar het begon, Pearl Harbour. Ruim zeven uur na de start nemen we plaats in onze welvertrouwde camper. Vijf minuten laten koppelen we vast aan onze 220V lifeline, nuttigen de maaltijd en typen de vingertoppen blauw. Oh boy, what a day!
Vandaag geen beeld van Birdybear, vorm dus jouw eigen beeld. Ons beeld sturen we je later: Sound of Silence, part two.
hoe lang nog onderweg ?? en uhhh …. heb je nog tijd over om te genieten van je VAKANTIE … heb het idee , dat je de halve dag aan t schrijven bent …. of schrijf je die ellendige lange vakantie van je af ?
have fun en ….. genieten hè