Zonder dat Birdybear het weet wordt vandaag waarschijnlijk een van onze meest avontuurlijk dagen ooit. Zoals de trouwe lezer weet is Birdybear altijd op zoek naar het avontuurlijke. Natuurlijk doen we dat goed voorbereid en probeert Birdybear risico’s zoveel als mogelijk goed in te schatten. Vandaag bezoeken we Nambwa camp, zo’n 15 kilometer diep de bush in en gelegen op ruim 200 kilometer van Ngepi. De reis gaat voortvarend en het meest opmerkelijke oponthoud is onderweg bij een van de vijf politie road blocks. We rijden vijftig centimeter bij het stop sign en worden vermanend toegesproken en moeten uiteraard achteruit. Met een vriendelijke respectvolle smile gaan we een meter achteruit. Binnen mum van tijd mogen we verder en 15 kilometer voor ons camp verlaten we het asfalt, betalen de park entrance fee, en ontluchten de banden. In fourwheel drive mode rijden we door de schitterende en dichte bush over het pad van mul zand. Op Nambwa worden we gebrieft met de veiligheidsinstructies. Niet onterecht want tijdens het inchecken marcheren de dikhuiden dwars door het camp. “Our friends” aldus de man aan de gate. Onze plek is -once in a lifetime- en hoe waar dat is volgt later. We hebben zelfs een eigen platform aan de rivier.
De man aan de gate laat ons op de kaart de uitzichtpunten zien die we zeker, op eigen gelegenheid, moeten bezoeken. En na een snelle lunch gaan we vlot op pad. De plaatselijke kaart is summier en we komen terecht op de smalle track langs de rivier. Her en der zien we grote getallen olifanten. Wat we dan nog niet weten is dat we later herhaaldelijk moeten stoppen omdat de olifanten ons pad voortdurend kruisen. Keren is onmogelijk en dus rijden we extra voorzichtig en alert.
Even later is Birdybear helaas op de verkeerde tijd op de verkeerde plaats en raken we verstrikt tussen vele tientallen giganten. We denken dat we hebben geleerd hoe we dit moeten oplossen en maken ruimte door langzaam achteruit te rijden en op afstand stil te staan. Een van de leiders van de groep, een grote bull, legt dit anders uit waarop de confrontatie wordt ingezet.
De bull neemt onze Birdymobiel vol te grazen en ramt met veel verbaal geweld hard zich in de achterkant van ons voertuig. De klap is enorm en de tweede volgt direct. We moeten ons uit de voeten maken. We geven gas en moeten dwars door de kudde, waarbij de achtervolging door de gigant wordt ingezet. Er volgt nog een derde beuk en nu dreigt van alle kanten het geweld. In een Jurrassic Park achtige scene slaan we dwars door de kudde op de vlucht en redden het vage lijf. Met een zwaar gehavend voertuig weten we het strijdtoneel te verlaten.
We scheuren nog even door totdat we noodzakelijk moeten stoppen. Alle luiken staan open, we kunnen onze goederen verliezen, en we dreigen de bomen naast het pad te raken. Het voelt als een soort alles of niets actie. We stappen uit, laten de motor lopen en smijten alles van waarde op de achterbank. Zo snel we kunnen klappen we reservewiel en reserve tanks open zodat de lade in de voormalige camperunit kunnen bereiken. We grijpen de waslijn en binden de kleppen enigszins bij elkaar. Met hartslag tweehonderd gaan we er weer vandoor op zoek naar de route.
We passeren een zijweg maar weten niet of dat de juiste is en slaan niet af. Korte tijd later vinden we de wegmarkering en keren. Wat volgt is een spannende rit over de bochtige en mulle offroad track. Met alles wat we in ons hebben spieden we de omgeving af en zo verantwoord snel als mogelijk rijden we terug naar camp. Hoe blij en opgelucht zijn we als we daar arriveren.
We regelen een tentkamer op het terrein van de lodge, ruimen de camperunit helemaal leeg en stouwen de cabine nokkie vol. Een van de zijluiken krijgen we met enig geweld op slot, het achterluik ligt afgescheurd in de camperunit en het derde luik verankeren we stevig met de waslijn. Met gezonde creativiteit kom je toch nog een heel eind. Ons onderkomen op het dak heeft eveneens een forse opduvel gekregen en is geknikt maar nog wel gesloten. Dat laten we maar zo.
In de lodge bellen we verhuurder en inmiddels weten we dat die morgen aan de bak gaan om met een passende oplossing te komen… Afwachten dus of dat lukt.
Morgen rijden we verder met de Birdymobiel. De manager van de lodge moet naar de stad en zal ons de eerste 15 kilometer escorteren op het off-road traject. Wij zetten dan koers richting Kasane in Botswana en zekerheidshalve verstrekt de lodge een verklaring die ons moet helpen om met een gehavend voertuig de grens te passeren. Met veel adrenaline denkt Birdybear overal aan.
Na een verfrissend drankje en een overheerlijke douche zitten we op het platform van de lodge waar de serene omgeving helpt om al het avontuur van vandaag een mooi plekje te geven.
Als we vannacht goed slapen en er geschikt vervangend vervoer beschikbaar is reizen we graag verder in het land dat ondanks vandaag ons hart heeft gestolen. Straks in Botswana is er er vast en zeker opnieuw heel veel moois te ontdekken. Het zou zonde zijn om dat te laten liggen. Op het verkeerde moment op de verkeerde plaats kan iedereen overkomen of zoals de managers van de lodge het benoemden: you have discovered the real Africa.
Voor de thuisblijvers: er zijn in Namibia vele tienduizenden wilde ezels die zich aan dezelfde steen stoten. Birdybear is voornemens dat ook maar aan de ezels over te laten. En thuis kan het ook heel gevaarlijk zijn. Deze week overleed een voormalige volleybal kompaan en echtgenoot van een ex teamgenoot van Ingeborg aan de verschrikkelijke gevolgen van een fietsongeluk waar getuigen vooralsnog ontbreken. De gedachten van Birdybear gaan uiteraard uit naar de nabestaanden. Een vreselijke gedachte dat Simon op deze wijze uit het leven werd gerukt.
Inmiddels staat de zon laag boven de horizon dus tijd om de camera te pakken en een eind te breien aan een lange tekst over een memorabele dag. Hoe het Birdybear verder gaat en of we onze reis echt kunnen voortzetten lees je snel. Een goede reden om ons te blijven volgen.
Birdybear houdt niet van saaie avonturen en het blog moet daarvan een afspiegeling zijn.
We proosten graag op afstand op de goede afloop. We hebben het heelhuids doorstaan en zijn opgewekt. Prima ingrediënten voor een heerlijk vervolg. Cheers en neem er thuis een op ons.
Dit is een redelijk heftig verhaal, en precies wat jullie al zeggen “the wrong place @ the wrong time”.
grt Frank en Sandra
Zo zeg ! Dan zit je hart niet in je keel, maar ligt het op het puntje van je tong denk ik ! Fijn dat jullie er zelf heelhuids vanaf zijn gekomen…
Hopelijk kunnen jullie de reis voortzetten,lieve groetjes uit Schagen, alwaar het heftigste dierenavontuur vandaag onze kat was, die na een racebui tot stilstand kam tegen een kastje.
Tjee, dat is nogal wat heftiger dan de olifanten confrontatie die wij ooit mee maakten. We werden op een drafje tot 3 x verjaagd door een paar dikke grijze dames maar tot een echte confrontatie leidde het gelukkig niet. Gelukkig hebben jullie het goed doorstaan. Inderdaad, het ongeluk zit in een klein hoekje. Geniet van elke minuut die je hebt. Ook van deze fantastische reis. Xxx
Ik had yes-lifanten ook wel een leuke titel gevonden of was je bang dat niemand het dan zou lezen! Wat een emotionele reis wordt dit. Om nooit te vergeten zo’n dag. Dikke zoen
. Morgen weer een “bijzondere ” dag. Normale dagen zijn er daar niet bij!