Twee weken geleden, zondagmiddag 14 juli 2024, ontving Birdybear bezoek in de Airbnb te Sneek. Hoe bijzonder dat Magda en Ron ons op onze laatste dag in Nederland nog komen opzoeken. Een gezellig middagje volgde bij De Kajuit op jachthaven De Domp. Een mooi en memorabel moment zo kort voor vertrek.
En dan: maandagochtend eerst vanuit Sneek naar Balk, leaseauto inleveren en de watertank van de camper vullen. We worden uitgezwaaid door Mariëlle, Gerben en Fonny. Yes! Birdybear is definitief onderweg voor het grote nieuwe avontuur.
De Birdybear afteltimer tikt nu verder af richting NUL. En door de grote file bij Maastricht is onze grenspassage bij Eijsden kort nadat de afteltimer de NUL heeft aangetikt en iets later dan gepland. Brokje in de keel ter hoogte van Eijsden: na ruim 62 en respectievelijk bijna 58 jaar verlaten de Birdybears het vaderland.
Ons ‘point of no return’ is daar. In Nederland zijn we uitgeschreven, in Spanje gaan we zo snel mogelijk aan de slag om ons daar officieel te registeren. Onderweg tanken we zo voordelig mogelijk de dieseltank weer vol, net voordat we Luxemburg uitrijden. Omdat er in het Noorden van Frankrijk een weeralarm van toepassing is besluiten we de passage van het onweer, de forse regen en het hagelfront af te wachten op een parking langs de tolweg. Kortstondig valt er massief water uit de hemel. En tijdelijk is het aardedonker.
Na de passage van het front maken we vlot nog wat kilometer zuidwaarts. Ter hoogte van Aire de St. Albain, nabij Macon gaat de Birdymobiel de parking op en is het tijd om de luikjes te sluiten. Los van de serieuze file voor Maastricht verliep onze eerste reisdag grotendeels volgens planning. Druk, maar geen onoverkomelijke obstakels.
Op de dinsdag globaal het traject Macon – Gerona, met een diesel fill-up in Figueres. Geen bijzonderheden en een soepele passage door het altijd drukke Lyon. Granja Mas Bes is onze spot voor de overnachting, gelegen zo ongeveer in de achtertuin van het vliegveld van Gerona. Niet voor het eerst dat we hier zijn. Het is veel rustiger dan verwacht op dit boerenbedrijf met camperplaats, plek genoeg! We zijn ondertussen dus gearriveerd op Spaans grondgebied, bijna ‘thuis’!
Aansluitend op de woensdag een korte etappe naar Peñiscola. Morgen ontmoeten we hier onze advocaat en gooien we een truc in de strijd om ons hier te laten inschrijven voor onze padron. Reden: op onze thuisbestemming kan dat nog niet, dus is er een work-around verzonnen. Complex verhaal waarvan we jullie de details zullen besparen. In het pitoreske, aan de kust gelegen Peñiscola, beleeft Birdybear een hele aangename namiddag, lopen we de benen uit het lijf en dineren we overheerlijk. En op de vroege donderdagochtend zijn we vlot door de ambtelijke molen voor ons padron. Op papier wonen we nu even hier, laten we het maar zo uitleggen.
En dan: laatste etappe. Peñiscola, passage 0-meridiaan, vliegveldparking Alicante voor het ophalen van de Spaanse Dacia en dan FONT DEL LLOP – MONFORTE DEL CiD. Birdybear is THUIS! We zijn gearriveerd daar we we zo graag willen zijn.
Nog dezelfde middag, op deze donderdag de 18e juli 2024, ruimen we de Birdymobiel leeg die gelijk op de vrijdagmiddag fris gewassen en volgetankt wordt afgeleverd bij de inpandige camperstalling. En langzaam maar zeker probeert Birdybear het tempo aan te passen aan het Spaanse ritme. Mañana, mañana: wat vandaag niet lukt of niet wil kan ook morgen…
Inmiddels hebben de nog aanwezige medebewoners ons Annapurna I complex weer verlaten. Hun tijdelijk verblijf zit er weer even op, terwijl ons permanente leven hier zojuist een aanvang heeft genomen. Dit hele domein voor ons ‘alleen’. Best luxe, zo’n royale pool voor ‘two bears’. En we koelen er frequent af, met volop zon op de bol. Momenteel zijn de temperaturen hoog maar het went snel. Per dag wordt ons huis meer thuis. Additioneel groen maakt ons solarium nog fraaier en huiselijker.
De interieur bouwer zorgt voor extra kastruimte en tijdens twee bezoeken aan het medisch centrum in Monforte del Cid weten we tegen onze verwachting in de inschrijving voor de ‘Social securidad’ te bemachtigen. Met de nodige overtuigingskracht, een stapel documenten, handen en voetenwerk en dienstbare medewerkers krijgen we ons bewijs van inschrijving. Alvast een zorg minder en weer een vinkje geplaatst. En lid van de plaatselijke bibliotheek zijn we ook, met kinderboeken onder de arm gaan we naar huis en aan de slag met de Spaanse taal.
Zo komt week twee sinds ons vertrek uit Sneek zo ongeveer ten einde. Het besef dat we hier nu wonen en dat dit ons thuis is zit steeds meer tussen de oren. We zijn meer dan happy dat we ‘eindelijk’ zo ver zijn. En dan ook nog eens een aantal jaren eerder dan gedacht op het moment dat dit avontuur, zo’n 41 maanden terug, een aanvang nam.
De posts ‘Factor anderhalf’ over een nieuwe uitvalsbasis onder de Spaanse zon komen ten einde. Natuurlijk moet Birdybear op papier nog verhuizen van Peñiscola naar Monforte del Cid. Ook dat stukje administratie gaat vast wel lukken. En ook de Birdymobiel moet nog een ‘Spanjaard’ worden. Nog volop werk aan de winkel maar ach, we hebben hier tijd genoeg en mañana, mañana begrijpen we steeds beter. Birdybear nadert het eind van ‘Factor anderhalf’.
Niet getreurd, de opvolger staat in de steigers. Daarover spoedig meer.
En tot slot: leuk om bij thuiskomst de ‘welkom thuis’ kaarten hier in onze brievenbus aan te treffen en dank voor de warme berichten via de socials, de Whatsapp, bij het blog en in de mailboxen. Groet, met volop zon op de bol, vanuit ons nieuwe thuis.
Adios, Birdybear.
Weer een mooi geschreven blog die leest als ‘un tren’ 🙂 de uitleg over die inschrijving in Pensacola moeten jullie ons dan maar eens geven tijdens een van onze borrels in Font del Llop. Daar zijn we heel nieuwsgierig naar, komt misschien bij ons ook nog van pas 🙂