In het blog van gisteren helemaal vergeten te melden dat we bij Waipapa Point de zeehonden hebben bezocht en bij Curio Bay zagen hoe in de baai, tussen de rotsen, de versteende boomstammen lagen van het Petrified Forrest. In de namiddag maakten we ook nog een korte hike naar de Purakaunui Falls. Kortom er gebeurt zoveel in een Birdybear dag dat we tijdens het schrijven van de post sommige stops en highlights gewoonweg vergeten te melden.
Kaka Point, de plek van onze overnachting laten we achter ons terwjl we ons door de dikke mist een weg banen richting Dunedin. Vroeg in de ochtend als de eerste 10 minuten van de parkeermeter voor negen uur nog gratis zijn wandelen we door Dunedin. In het centrum moet om deze tijd alles nog op gang komen maar we krijgen een aardige indruk van deze universiteitsstad. In Dunedin is het zonnig en aangenaam maar dat verandert enigzins als we de mooie route over het Otago Peninsula rijden.
Bij het eindpunt van de doodlopende weg op het noordelijkste punt stoppen we bij het Royal Albatross Centre dat helaas om deze tijd nog niet geopend is. We volgen de weg langs de baai terug richting de Baldwin Street in Dunedin North.
De steilste straat van de wereld is inderdaad zo bizar steil dat asfalt hier op een warme dag naar beneden zou glijden.Een wegdek van beton vormt daarvoor de oplossing.
De Birdybearcamper laten we wijselijk beneden staan temeer omdat we gelukkig nog een volledige week New Zealand vor de boeg hebben.
Kort na Dunedin daalt de temperatuur van 17 naar 11 graden veroorzaakt door de dichte mist in het heuvelachtige landschap. Onze lunchstop bij Shag Point is dan ook een kille bedoening maar de Fur Seals op de rotsen van de Pacific lijkt dat niet te deren. Een eenzame pinguin in de naastliggende baai evenmin. Waarschijnlijk had dit exemplaar vandaag geen zin in zwemles want alle soortgenoten komen hier pas kort voor het schemer weer terug van hun activiteiten in de Grote Oceaan.
Jeuk…, op de rotsen van Shag Point 🙂
Na Shag Point tijd voor de Moeraki Boulders. Een echte sluitende verklaring voor dit natuurfenomeen werd nooit gevonden. De rotsblokken op het strand zijn vrijwel rond en liggen hier op en soms half in het strand
Rond schemer staat ook Birdybear, gewapend met camera, op de rotsen bij Oamaru. Het duurt tijden voor de eerste Yellow Eye een geslaagde landing maakt en ondertussen neemt Birdybear in de ijzige wind de vorm van een ijsblokje aan.
Nog tien minuten naar de campground dus net genoeg tijd om wat warme lucht door de BIrdybearcamper te blazen. Eenmaal op de campground gaat een koud biertje open en tikken we opnieuw een dag af. Morgen is het Anzac Day, de herdekkingsdag in New Zealand. Winkels naar horen zeggen in de ochtend dicht en her en der wat activiteiten, ceremonieel en parades. Birdybear heeft proviand aan boord en verlaat morgen het Victoriaanse Oamaru en de Pacific Coast. We rijden eerst westwaarts het binnenland in en verleggen daarna de route in noordoostelijke richting om uiteindelijk overmorgen een stuk noordelijker de Pacific weer te zien. See you soon!