De zon staat nog maar net boven de horizon als we vroeg in de ochtend door Oamaru wandelen. De Victoriaanse gebouwen waarvan Oamaru er opvallend veel heeft en die het stadje een luxe uitstraling geven worden door de opkomende zon in een bijzondere spotlight gezet. Het is druk op straat in Oamaru en dat om half acht op de zaterdagochtend.
De Kiwi’s zijn er vroeg bij met hun Anzac Day herdenking die net ten einde is als wij arriveren. Rond acht uur tanken we vol voor een lange rit. Hemelsbreed gaan we niet eens zoveel noordelijker maar de Birdybear route van onze laatste zaterdag op het Zuidereiland maak een flinke bocht door de binnenlanden. Volgetankt rijden we richting Tokarahi Gorge waar we een stukje lopen van de Vanished World Fossil Trail.
Her en der zien we de oude fossiele afdrukken in de rotsen en schieten en passent ook nog wat beelden bij de nabijgelegen Elephant Rocks.
Aansluitend voet op de gasplank naar de Maori Rock Art. Mooi, maar een groot deel van de oude rotstekeningen is verwijderd en wordt nu in musea aan het publiek getoond. Het maakt de vindplaats daardoor veel minder spectaculair.
Via de stuwmeren en stuwdammen rondom Waitaki Power Station en Lake Aviemore bereiken we eind van de ochtend de Clay Cliffs nabij Omarama. Met name de laatste 20 minuten rammelen we over de slechte gravelroad vol wasborden, kuilen, gaten en grindbakken naar de parking van de Clay Cliffs. Bergopwaarts vinden we de doorgang tussen de rotsen en betreden een soort van open binnenplaats van de Cay Cliffs. Was de buitenzijde al mooi, hier in de beslotenheid van de Clay Cliffs ziet het er nog veel indrukwekkender uit. Helaas laat de zon, al de hele ochtend onze metgezel, nu verstek gaan. Dan zouden de Clay Cliffs ons waarschijnlijk al hun kleurschakeringen hebben getoond.
Net als eerder deze ochtend toen de herfstinten van de loofbomen aan de oever van Lake Aviemore in combinatie met de heldere hemel en de stralende zon ons een goudgeel kleurenpallet schonk.
Lunchstop: met heerlijke verse, warm gerookte zalm aan de boorden van Lake Puhaki. De Birdybearcamper staat aan lagerwal geparkeerd en de inmiddels meer dan stevige wind veroorzaakt flinke golven. We hebben uitzicht op Mount Cook met de bijbehorende gletscher en zien hoe de bergwereld van de westcoast, welke we eerder vanuit de lucht bekeken, nu te maken heeft met forse regenbuien. Een mooi contrast zo aan de horizon met op de voorgrond het bijzonder blauw gekleurde Lake.
In Burkes Pass vinden we nog een bonte verzameling antiquiteiten, wat oude voertuigen en een collectie creatief vormgegeven tuinmeubilair, for sale.
Na een hele lange en uitdagende rit arriveren we in het donker, kort na zessen de campground van Woodend Beach vanwaar we morgen richting Kaikoura zullen reizen. De plaats op slechts enkele tientallen kilometers afstand van de epicentrum van de zware aardbeving, 6.2 op de schaal van Richter, welke New Zealand gisterenmiddag rond half vier trof. Gelukkig weinig meldingen van serieuze schade. Het had erger gekund. Drie jaar geleden werd Christchurch, net ten zuiden van Woodend Beach waar we de nacht zullen doorbrengen, getroffen door een beving van 6.3 met zwaar verwoestende gevolgen. De stad is nog steeds in wederopbouw en hoe dat erbij staat zien we eind deze week. Volg Birdybear en lees meer in de volgende posts.