Vanochtend bekeken we Auckland vanaf grote hoogte, daarover straks meer. Maar allereerst dank voor al die reacties, rechtstreeks in het blog en per mail, die Birdybear van jullie heeft ontvangen op het verhaal rond ‘Uncle Leo’. Hier, op grote afstand van Ela- & Bakhuizen is het ons overduidelijk dat het wel en wee van Teake en Ukie bij eenieder het nodige losmaakt. Zeker met de komst, als dat straks lukt, van Teake op de ledenvergadering van De Walde. Sterkte allemaal, maar geniet ook van dat bijzondere moment nu dat nog kan.
Vanaf grote hoogte bekenen we Auckland al heel vroeg in de ochtend. Eerst vanaf het historische One Tree Hill en wat later vanaf de Sky Tower. Vandaag helaas niet het meest heldere weer maar nog steeds een panoramische blik. De drukte van de stad bevalt ons minder na de heerlijke rust, ruimte en overweldigende natuur van de afgelopen dagen en dus besluiten we het bij een korte city visit te houden. Snelweg 1 voert ons weer vlot de stad uit en na een uurtje rijden worden de wegen kleiner en het verkeersaanbod neemt af. We krijgen weer datgene waarvoor we naar de andere kant van de wereld zijn getrokken zeker op het moment dat we noordwaarts rijden op de Coromandel Peninsula. Onze route naar het plaatsje Coromandel voert ons letterlijk langs de oevers van de Firth of Thames. Af en toe geven de snelheidsborden langs de weg aan dat 100 kilometer per uur is toegestaan. Hoe je die snelheid hier zou moeten bereiken in voor Birdybear een groot vraagteken. Door de vele bochten hebben we een voortdurend wisselende blik op de Firth of Thames en de route verveelt geen moment. Als we weer eens naar grote hoogte klimmen is er plotsklaps zicht op een baai zonder water.
De vloed heeft zich teruggetrokken en plaats gemaakt voor het eb. De koeien die hier in de groene heuvels grazen met uitzicht op zee zien dagelijks dit schouwspel der getijden. Of de melk en het vlees er anders door smaken? Zilter wellicht.
Eenmaal gearriveerd in Coromandel gaan we direct op zoek naar de Driving Creek Railway, het levenswerk van Barry Brickell. De tour van kwart over drie is net vertrokken dus boeken we voor de laatste rit van vandaag om half vijf. Met de vernuftige ‘D.I.Y’ smalspoorbaan rijden we een uurtje over de heuvelachtige 22 hectare van Barry’s land. De track is nog smaller dan de wegen van de afgelopen dagen dus handen en camera’s binnenboord is geen overbodig advies. Barry bouwde aan zijn spoorbaan vanaf 1973 en het meest recente eindstation werd gerealiseerd in 2002. De bij het eindpunt gebouwde uitzichttoren, op 160 meter boven zeenivo, kreeg de passende naam Eyefull Tower. Om half zes arriveren we weer op 60 meter boven zeenivo, daar waar we een uurtje eerder vertrokken. We starten vandaag nog eenmaal de camper voor de laatste twee kilometer naar Shellie Beach, net buiten Coromandel. Op zeenivo ligt onze campground, verder van de water dan de afgelopen dagen. Het is eb en de baai voor de deur staat droog. In het intredende duister kunnen we dat nog net zien. Dat is nu andere koek dan tijdens ons vorige BIrdybear avontuur waar het in Yukon en Alaska rond middernacht nog dag leek. Ach ja, dan maar vroeg in de kooi en kort na zonsopgang weer op pad. Iedere Birdybear ontdekkingsreis heeft zo z’n eigen karakter en dat maakt het ook telkens weer zo boeiend. Morgen meer Coromandel en dan afzakken naar Tauranga en Whakatane. Nu tijd voor de koffie!