BirdybearOnTour

Bij aankomst op de camperstek in Finisterre maakten we gisterenmiddag de afspraak met de eigenaresse dat we graag om half negen zouden vertrekken. Normaal is de gate vanaf negen uur geopend. Deze afspraak blijkt geen toeval net zoals meer van de dag van vandaag geen toeval kan zijn.

We zijn niet geheel zonder toeval in Finisterre verzeild geraakt: het was een tip van José die eerder vanuit Nederland de pelgrimroute per fiets volbracht en Finisterre als ‘must do’ bestempelde. Dan Mary, onze buurvrouw in Elahuizen, die voor vertrek uit Nederland opmerkte dat dochter Femke de pelgrimsroute vanuit Frankrijk volgde. En het app-contact van Ingeborg en Mary gisterenavond over de actuele verblijfplaats van Femke.

Wat blijkt? Femke heeft Santiago de Compostella zondag verlaten in de richting van Finisterre. We zoeken contact met Femke op de avond voor vertrek uit Finisterre en komen tot de conclusie dat er een ultiem rendez-vous punt op ons beider routes lijkt te liggen.

Voor Femke een uur lopen op haar ochtendroute met vertrek om acht uur. Voor Birdybear een half uur per Birdymobiel vanaf het reeds geplande vertrek om half negen. Cross-roads om exact negen uur. Als de Birdymobiel het rendez-vous punt bereikt ontdoet Femke zich net van haar gewichtige rugzak. Perfecte timing of toeval? We drinken koffie in de camper, wisselen verhalen uit en luisteren vol bewondering naar de story over duizend kilometer te voet. Chapeau, wat een prestatie Femke en hoe gaaf! Een uur later scheiden onze wegen en vertrekken we beiden naar de voor de ander bekend gebied. Wij naar Santiago, Femke richting Finisterre.

Eenmaal in SdC bezoeken we eerst de Fiat garage omdat de Birdymobiel trek heeft in een litertje motorolie. Gezien de top prestaties gunnen we onze mobiel dat graag. Slechts korte tijd later parkeren we, alvast voor de overnachting, op slechts dertig minuten wandelafstand van dit voorname pelgrimsoort.

In het centrum is het een komen en gaan van al diegenen die SdG, vanuit alle windstreken, als reisdoel hebben. Bij gebrek aan een vrije tafel op het terras schuiven we aan bij iemand die net van plan is een Sangria soldaat te maken. Enige minuten later blijkt de dame in kwestie een vrijwilliger van het Nederlands Genootschap van Sint Jacob. Zij expoliteren in het Pelgrimsburo in dezelfde straat als het terras de Huiskamer van de Lage Landen.

Gedurende onze lunch praten we uitvoerig bij over hun activiteiten en ons niet geheel toevallige rendez-vous van eerder vandaag. Plots valt het oog van Birdybear op het naamkaartje van de dame in kwestie en deel deze bevinding met Ingeborg. Zou deze dame, Mieke Broens, familie zijn van Bert Broens? Vrienden van de ouders van Ingeborg en ook voor ons geen onbekende. En wat blijkt.. Bert is haar neef. Opnieuw toeval? Iets te toevallig! Hoe groot onze planeet ook is, uiteindelijk blijkt het een kleine wereld.

Later in de middag bezoeken we de Huiskamer en brengen met de vrijwiligers en een tweetal wandelaars, beiden vertrokken vanuit Porto (Portugal), een gezellig uurtje door in de Huiskamer. Beide wandelaars blijken zonder elkaar te kennen dezelfde route te hebben afgelegd, met een uurtje of twee tussenruimte. Toeval? Wie het weet mag het zeggen.

Na opnieuw een verrassende dag wandelen we vroeg in de avond terug naar de camper. Die blijkt nog keurig op de parking te staan. En voorzien van een prima alarm is dat vast geen toeval! Leuk dat jullie ons ook vandaag weer volgen, dat waarderen we zeer. We blijven schrijven dus let’s stay in touch. Bye, enne, poot van Birdybear.

Voel je vrij om te delen!