Kwart over vier ontwaakt Birdybear met hulp van de wekker. Over een uur is er een kop koffie bij de receptie en gaat Birdybear met vier Zwitsers onder leiding van gids Robert op pad.
In het donker van de nacht vertrekken we met de Safaritruck voor een lange tocht richting de Ntwetwe Pan. Al snel verlaten we het asfalt en rijden nog ruim anderhalf uur door bush en veld. Lang genoeg om onderweg de volledige zonsopgang mee te maken. Onderweg op de vlaktes veel wilde paarden en rundvee. Aan de horizon zien we de migrerende zebra’s en in het veld nog twee schitterende kraanvogels. De eerste bestemming is de plek waar zich een kolonie ‘meerkats’ ofwel stokstaartjes moet ophouden. Robert heeft contact over de radio met een kompaan ter plaatse. Fox, de man ter plaatse, laat weten waar Robert moet zijn. Fox ontvangt ons hartelijk en we vernemen dat hij zich met de kolonie mee verplaatst en verblijft in een tentenkamp in de buurt.
We genieten volop van de familie stokstaart en zij van ons. Zelfs het jongste grut, net geboren is weinig schuw. De stokstaarten poseren volop en de aanwezige fotografen hebben de tijd van hun leven. Na veel tijd met de stokstaartjes rijden we naar de reusachtige, tot aan de horizon reikende Ntwetwe pan voor het staand ontbijt. De pan krijgt slechts water in de regentijd wat vervolgens weer vlot verdamp. Wat rest is de mega grote, droge, wat zoute pan waarop geen leven existeert. Tevens is het op de pan tijd voor een bandenwissel die we met vereende krachten uitvoeren. Helaas blijkt ook het reserve exemplaar niet chocotof waarop we besluiten om naar een piepkleine nederzetting rijden zodat we met de fietspomp extra lucht in beide exemplaren kunnen pompen. Band nummer een lijkt toch beter dus oefenen we nogmaals de pitsstop. Gelijk een mooi fotomomentje met de kleine, doch zeer gastvrije familie van de nederzetting.
Op de lange weg terug zien we nog diverse groepen zebra’s, rundvee en opnieuw het kraanvogel paar. Bijna acht uur na vertrek en ongeveer twee uur later dan gepland, zijn we terug op de Boabab campground waar we direct vertrekken om nog op tijd in Maun te arriveren. De enorme potholes onderweg vragen veel stuurmanskunst en behendig rijgedrag. Tot onze spijt blijken de potholes en de potholekijkers (rundvee langs en op de weg) niet ons enige obstakel. Twee fanatieke dienders geven ons een terechte bekeuring wegens overspeeding. Ontkennen is er niet bij want het filmpje op de moderne lasergun spreekt boekdelen. We rekenen af, dollen wat met de dienders en vervolgen onze weg. Ruim voor het donker arriveren we in Maun waar ons morgen de mokoro trip wacht. Eerst een uur met de motorboot naar het mokoro vertrekpunt en dan een aantal uren in de ‘uitgeholde boomstam’ door de wateren van de Okavango delta met lunch onderweg. Als de planning klopt zijn we voor donker weer terug.
In de hoop dat de weergoden ons goed zijn gezind en dat Pluvius het water dat deze avond op onze luifel neerdaalt morgen niet beschikbaar heeft. Vanuit een vochtig en inmiddels donker Maun, met uitzicht op de rivier en kampvuur, een hartelijke groet van Birdybear.