In het kantoor van White Island Tours worden we vriendelijk verzocht om wat veiligheidsinstructies door te lezen en moeten we ondertekenen dat we bekend zijn met de gevaren die verbonden zijn aan het bezoek aan de actieve vulkaan. Daartoe behoort ook het op open zee overstappen van de boot die ons naar White Island brengt en het laatste stuk met de rubberboot naar de wal. Vanuit de rubberboot moeten we de overstap wagen naar de stalen ladder. Tenminste twee handen vrij is verplicht. Op de kop een helm en om de nek een gasmasker. Op de rug een rugzak of fototas.
Bij vertrek uit de spiegelgladde zeehaven is iedereen nog goedgemutst maar als we vijf minuten oog in oog varen met de nadere branding van de havenmond slaat de twijfel bij menigeen al toe. Vol gas gaan we de smalle havenmond uit en vanaf dat moment laat onze anderhalf uur durende reis over open zee zich het beste omschrijving als een wilde rollercoaster ride. Binnen mum van tijd heeft de bemanning de handel vol aan het continu overboord zetten van de volgekoste papieren zakken. Des te verder we op zee zijn des te ruwer is het water om ons heen. Ieder beleeft het op zijn of haar manier. Voor de minderheid is het een mooi avontuur en voor het andere deel van het gezelschap zit de nuance tussen ‘je schikken in je lot’ of een oprechte kwelling. Of je het nu wilt of niet, de komende uren ben je onderdeel van de rit in de rollercoaster.
Na een dikke anderhalf uur naderen we de ‘landingsplaats’ nabij de rokende en zwaveldampende actieve vulkaan. Daar probeert de bemanning met een enorme inspanning de bijboot gereed te maken voor de laatste meters. De ene na de andere hoge golf overspoelt het achterdek en uiteindelijk komt eenieder hier to dezelfde conclusie. ‘Better safe than sorry’. Aan land gaan is onverantwoord en onmogelijk, en als dat al zou gaan dan is het de grote vraag of terug naar de boot wel zou lukken. Onze kapitein probeert nog een poging aan de andere zijde van de vulkaan. Die spot is welliswaar voldoende rustig voor het nuttigen van de luchbox, voor diegenen die dat noch aandurven, maar eveneens ongeschikt voor de ‘ship to land’ manouvre.
Dan komt de mededeling van de kapitein: vandaag gaan we terug zonder aan land te gaan. Begrijpelijk, verstandig maar daarmede niet minder een enorm baalmoment. Hoe vaak in je leven krijg je de kans om een actieve vulkaan te bezoeken? Vijf uur op ruwe zee is best lang om een geschikte picknickplek te vinden en de uiteindelijk gratis lunch te nuttigen met een horde brakende mede-touristen aan boord op een picknickplek die het best valt te omschrijven als een continue cakewalk. Gelukkig heeft de maatschappij wel een ‘fair play’ policy: indien aan land gaan onmogelijk is door het weer dan is er recht op restitutie. Dat geldt overigens niet als de activiteit van de vulkaan zodanig is dat aan land gaan onverantwoord is.
Als we onze cake-walk picknickplaats verlaten moeten we alle power die aan boord aanwezig is aanspreken om het woeste water rond White Island vaarwel te zeggen. Op en rond de boot is het doorlopend een spray van water en aan boord doen we al het nodige om ons evenwicht te bewaren. Het weer om ons heen is overigens stevig opgeklaard na de enorme plensbuien van afgelopen nacht en vroege ochtend. We laten White Island dan ook dampend achter ons tegen de achtergrond van mooie blauwe luchten. Naarmate we het vaste land wat naderen neemt de zeegang zelfs af en krijgen deze en gene weer wat kleur in het gelaat terug. Alleen de Japanners zijn nog even geel als voor vertrek en tijdens de rollercoaster ride. Bijna thuis nemen we nog een flinke sprint om te voorkomen dat de branding ons op de rotsen zet. Enkele minuten later is voor velen het leed geleden. Op naar de kassa om de refund te incasseren. Dat had Birdybear liever niet gedaan, we gingen immers voor de vulkaan. Die rookte terwijl het bij ons op zee spookte. Enfin, we hebben nu in ieder geval een alibi om hier ooit nog eens terug te gaan. Zo heb elk nadeel ook z’n voordeel!
Met een vers gevulde beurs stappen we een uur eerder dan gepland in de Birdybear camper richting Rotorua. Kort voordat we daar aankomen brengen we een bezoek aan de Okere Falls waar we de rafts zien dansen in en vanaf de watervallen. Naast de rafts worden de watervallen ook bedwongen met een soort halve kajak waarop- en waarachter je hangend aan de armen, gekleed in stootbestendige wetsuit en voorzien van helm en zwemvliezen je de watervallen kunt afdalen. Net even anders dan wij vanochtend op open zee en zonder zicht op een rokende vulkaan. In Rotorua is dat wel anders. Hier zijn we in het epicentrum van alles wat met vulkanen, geisers en het geothermisch wonderland heeft te maken. Hier komt de rook overal uit de grond, zijn de poelen om ons heen zeker veertig graden, graaf je een gat in het strand dat volloopt met warm water en sta je op de campground met naast je camper natuurlijke ovens die nooit gestookt hoeven de worden. Hier borrelt en bubbelt van alles en nog wat.
Morgen verdiepen we ons verder in dit Geothermisch Wonderland waar slechts 125 jaar terug een van de grootste natuurrampen uit de geschiedenis van dit bijzondere land zich voltrok. Hier verblijven we in het gebied dat destijds werd bedolven tijdens de eruptie van de Tarawera waarbij ook het achtste wereldwonder, de ‘Pink and White Teraces’ verwoest werden. Als een nieuwe eruptie uitblijft zijn we morgen terug met nieuwe Birdybear ontdekkingen. Tijd voor de borrel, letterlijk en figuurlijk!