Voordat Birdybear om 09:30 de Aranui Caves bezoekt staat er nog een Bush Walk op het programma.We lopen vanochted de Ruakuri Bushwalk, in de Nieuw Zeeland reisgids van de ANWB omschreven als het vijfsterrenpad. En naar de mening van Birdybear is dat absoluut de juiste omschrijving. De relatief korte hike gaat over smalle paden, door nauwe grotgangen en over lange vlonders met vele trappen. Overal om ons heen is het groen, in alle denkbare schakeringen, en de zon die na ongeveer 24 uur regen weer schijnt maakt het er nog boeiender op, warmer zeker niet. Vochtig is het wel want het regenwoud heeft nog het nodige water op de takken en bladeren liggen waarvan Birdybear onderweg het een en ander toegeworpen krijgt. En passent schiet Ingeborg op verzoek nog even het “poseer bij de grot” moment van twee vriendelijke Canadezen.
Bij terugkomst resteert er nog wat tijd om van de ochtendzon te genieten voordat onze gids arriveert. De eerste tour, van de minst toeristische van de drie caves, brengt ons een onverwacht voordeel. Birdybear betreedt de Aranui Caves zonder andere gasten. Het adembenemend mooie grottenstelsel dat we onder leiding van een enthousiaste gids doorkruisen toont een enorme verscheidenheid aan stalagtieten, stalagmieten en grote grotinsecten op de wanden.
Het wordt een onvergetelijke tour. Temeer daar de gids ons nu toestaat op plekken te komen waar dat met een grotere groep onmogelijk is. Bovendien laat de gids ons ervaren wat het betekent om diep in het grottenstelsel bij volledige duisternis te verblijven. We zien letterlijk geen hand voor ogen.
Als we halverwege de ochtend Waitomo verlaten zetten we koers richting The Forgotten Highway. Het voordeel van het hebben van een routeplan is dat je daarvan kunt afwijken en aldus geschiedt. Bij de laatste mogelijkheid om af te slaan naar The Forgotten Highway neemt Bidybear het besluit om deze zelf ook te vergeten. En een besluit neem je bewust dus hier volgt de verklaring: we gaan alsnog voor de vulkaan! De hemel toont halfbewolkt dus er zou een kans moeten zijn dat… De weg welke we gisteren noordwaarts reden toont vandaag in zuidwaartse richting geheel anders. Zon in plaats van regen met dichte, laag bij de grond hangende bewolking. Al ver voordat we National Park bereiken vangen we een glimp op van de besneeuwde kegel van Mount Doom. Nog niet van top tot teen. Voor de teen zijn we nog te ver verwijderd en de top verstopt zich nog tussen de nevel en de wolken. Kort voor de entree van Tongariro National Park, dubbel Wereld Erfgoed, stoppen we bij de kleine airstrip. Als we uit de camper stappen om te informeren naar de tour per vliegtuig doet de stevige wind en het onstabiele weer al vermoeden dat dit vandaag niet gaat lukken. De conclusie blijkt juist en voor de zekerheid laten we ons nog op de telefoonlijst plaatsen voor het geval dat. Met de camper rijden we verder richting Mount Doom en zien onze keuze om The Forgotten Highway te vergeten beloond. Zo af en toe hebben we Mount Doom van top tot teen helder en duidelijk in beeld en maken we onderweg diverse stops voo het camerawerk.
Buiten is het inmiddels twee graden en om ons heen wordt het landschap witter en witter. Net voorbij Whakapapa Village rijden we de pas op naar het Whakapapa Skifield. Daar eindigt onze route bij de skiliften die nu nog niet actief zijn. Te laat voor de zomer, te vroeg voor de winter.. of toch niet?
Onze middagrit voert ons uiteindelijk naar Wanganui. Reeds bij het verlaten van Whakapapa zien we boven de heuvels van Manganuiateao Scenic Reserve flarden van buien aan onze horizon. De bewolking neemt toe en de temperatuur is laag. Oppassen want natte wegen bij lage temparaturen zijn hier al snel glad. Korte tjd later spotten we de eerste natte sneeuw tussen de regendruppels en al snel rijden we in een meer dan serieuze sneeuwbui. De winter in New Zealand is begonnen en met 0,5 graad boven nul zitten we er midden in. Op zich logisch want een kleine anderhalve week geleden is Birdybear hier omgeschakeld naar de wintertijd:). Langs onze route blijft de eerste sneeuw op de heuvels kortstondig liggen. En als we een half uurtje later bij de Raukawa Falls aan de praat raken met een Nederlander en zijn Amerikaanse vriendin krijgt Birdybear verbaasde blikken als we vertellen dat zij de sneeuw tegemoet rijden.
Bij het uitzichtpunt van de Raukawa Falls schijnt op dat moment de zon en klimt de temperatuur richting de tien graden. Richting Wanganui zien we de gevolgen van de twee intensieve regendagen die men hier gisteren en eergisteren heeft gehad.
Naast en op de weg die wij volgen naar Wanganui liggen regelmatig rotsblokken, delen bergklei en zo af en toe ontwortelde struiken. De sneeuwschuivers van zojuist hadden de afgelopen dagen klaarblijkelijk een alternatieve taak. Op een van de passen mist de rijstrook voor onze tegenliggers. Redelijk vers in de afgrond weggegleden. Zou je daar net met je campertje rijden dan is die All-Risk verzekering geen slechte keuze geweest. Kort voor sluitingstijd van ons avontuur van vandaag rijden we Wanganui binnen en beklimmen we het uitzichtpunt boven de stad. Boven ons wordt het aarde donker en dat heeft met het tijdstip op deze late namiddag weinig van doen. We schieten snel nog wat beeldmateriaal voordat we van de toren worden afgeblazen. Met de ruitenwissers in de intervalstand arriveren we op onze overnachtingsstek. Daar smaakt het avondmaal extra goed na de overgeslagen lunch van vanmiddag. Aansluitend knutselt Birdy de dagelijkse routine, vandaag duizend-en-een woorden lang, in elkaar. Leesvoer voor het thuispubliek en straks na thuiskomst voor ons een waardevol aandenken. Tot slot: dank voor de regelmatige reacties en leuk dat jullie nog steeds met ons meereizen! Hou vol want we zijn gelukig pas anderhalve week onderweg. Morgen richting Porirua, kort voor Welington, waar we Lynette, onze tourpro uit New Zealand thuis zullen bezoeken. Weer eens wat anders dan dat zij naar Europa komt voor onze golfclinics in Portugal en Griekenland. Tot morgen, tot Porirua!