Vanuit Felsencamp rijden we via Solitaire naar Sesriem. Het vroege vertrek maakt dat we ons al voor de middag melden op Sesriemcamp. De lunch smaakt prima en in de middag wandelen we door water, welk water?, uitgesleten rotsen van de Sesriem Canyon.
Het is aangenaam warm en de canyon brengt af en toe wat welkome schaduw als we over de bodem van de canyon de route tussen de rotsen volgen. Ons permit voor het Namib Naukluft Park waar de Sossusvlei deel van uitmaakt heeft voor de campinggast van Sesriemcamp een 24 uurs geldigheid.
We hebben deze middag nog tijd genoeg dus toeren we over een asfaltweg, wat een verademing na de grindbak van vanochtend, richting Dune 45. Heen en terug dus 90 kilometer.
We schieten wat fotomateriaal bij het Dune dat we morgenochtend opnieuw zullen bezoeken voor en tijdens zonsopgang. Op advies van de dame van de verkoop van de permits maken we een sunsetstop bij Elim Dune. De wandeling richting de top van het duin is schier oneindig. Achter iedere top verschijnt een volgende top en de echte piek zullen we niet bereiken. Ergens hoog op Elim Dune slaan we de sunset gaande. Minder spectaculair dan gehoopt.
Het is al vrijwel donker als we de rooftop tent openklappen onder de grote boom op Sesriemcamp. Eenmaal gereed nuttigt Birdybear een snelle avondhap bij de camper gevolgd door een borrel in de bar van Sesriemcamp. Bedtijd! Onze wekker staat immers op 04:15 uur zodat we klokslag vijf richting Dune 45 kunnen rijden. Het blijkt het allemaal bijzonder waard als we, “net op tijd”, voor en rond zonsopgang het zand vele kleuren zien aannemen.
Reeds om 06:45 rijden we weer en wel richting Sussusvlei. De laatste vier kilometer jumpen we aan boord van de lokale jeep welke ons door het diepe en mulle zand tot op een kilometer van de Deadvlei brengt. Vandaar opnieuw met de benenwagen door de mulle zand om plaatjes te kunnen schieten in de surrealistische omgeving van Deadvlei. Midden tussen de hoge zandduinen vinden we een oase met dood hout op een harde uitgedroogde aardkorst. We genieten volop en na een rondje fotoshoots opnieuw door het mulle zand.
Heel vroeg op pad heeft zo z’n voordelen want de tocht naar Walvisbay vergt een kleine 400 kilometer en op de gravelroads is dat een dagtaak. Onderweg zien we een breed scala aan landschappen van adembenemend mooi tot doodsaai. Moe maar voldaan arriveren we in de namiddag in het winderige en koele Walvisbay.
Na een snikhete dag proberen we ’s avond enigszins in de luwte van de camper de woorden voor het blog op papier te krijgen. Gekleed in lange broek en windbreakers. Brr… vast snel bedtijd! Graag tot morgen als de zon weer nieuwe energie brengt
Mooie plaatjes, hou wel even in de gaten dat je geen verstoring in beeld zet (3de foto rechterkant )
He he, eindelijk berichten. Het heeft wel lang geduurd hoor.
Dus volgende keer gewoon auto met WIFI huren.
nog een vraag: Heb je mijn voetstappen nog gevonden in de Deadvlei?