Birdybear zit vroeg aan het ontbijt. Als we ons aansluitend richting de Explorer lounge begeven zien we door de kletsnatte ruiten dat we Harstad rap naderen. Buiten is het nog knap donker en boven Harstad hangen zware en donkere wolken. Vannacht hebben we, al dromend, de havens van Tromso en Finnsnes aan ons voorbij laten gaan.
Door het ontbreken van enig zicht was de middag van gisteren eigenlijk de eerste oninteressante middag aan boord. En dat is met ondertussen acht dagen aan boord beslist geen slechte score gezien het uiters grillige karakter van de Noorse klimaat.
Rondom Harstad valt het op dat de bergen slechts op de top of tot halverwege de helling wit getooid zijn. Weggespoeld door het regenwater, hogere temperaturen of de afwezigheid van sneeuwval?
Met de blik afwisselend op de Ipad en dan weer op de horizon gericht worden de details van Harstad steeds duidelijker zichtbaar. En zowaar zien we nu dat de lucht boven de stad lijkt te breken. Vannacht zou dat hebben bijgedragen op zicht op het Noorderlicht. Helaas bleeft dat verstopt boven het dikke wolkendek en nu we steeds verder zuidwaarts geraken wordt de mogelijke Noorderlichtzone geringer van omvang.
Dichter bij Harstad zien we hoe de verlichte fontein, in het water voor de stad, een forse straal schuimend wit water, metershoog de lucht in slingert. En hoe de stad ontwaakt in de overgang van de donker naar het ochtendschemer. Vandaag dag negen aan boord bij BirdybearOnTour, van Harstad naar Stamsund. Welcome to Harstad staat er op het bord aan de gevel van de havenloods. Opnieuw welkom bij een verse post van Birdybear. Bij vertrek is het een stuk rustiger aan boord. De excursie Harstad-Sortland, van 08:10-12:30 uur, met een tour over de Vesteralen is klaarblijkelijk populair. Birdybear blijft aan boord voor de tocht over de Bergsvagen, de Topsundet, de Andfjorden en de Risoysundet naar de haven van Risoyhamn.
Best een bijzonder traject door de smalle en daarom intensief bebakende Risoysundet. Net voor de brug bij Risoyhamn keert de MS Spitsbergen zodat we de kade aan bakboordzijde hebben. Dan volgt het gebruikelijke ritueel van de uitwisseling van vracht en een enkele passagier. Aan dek is het een stuk frisser dan eerder vanochtend dus jas en hanschoenen behoren weer tot de dekuitrusting. Rondom ons wisselen de weersomstandigheden sneller dan het aantal knopen per uur dat ons schip vaart. Actueel nu 12.6 knoop en op de grotere water meestal 14 tot 14.5 knoop. Next destination: Sortland dat we via de Gasfjorden zullen bereiken. Zon en regen vechten om het plekje op de voorste rij. Soms trekt Birdybear een sprintje naar het voordek of schiet een Ipad HotShot vanuit de luie stoel in de Explorer lounge.
Onderweg is het goed gebruik dat de Hurtigruten schepen elkaar begroeten met drie stoten uit de scheepshoorn en in het donker komen daar de schijnwerpers bij. En dan klinkt de oproep uit de luidspreker om de excursie gasten, die gelijktijdig per bus over de Sortlandsbrua rijden terwijl wij eronderdoor varen, met Noorse vlaggen toe te zwaaien. Niet echt een succes want naast de excursieleider melden zich twee andere gasten op het voordek voorzien van Noorse vlag. Een keer raden en graag geen fout maken: Birdybear kwadraat staat niet met vlag op het voordek :). Tijdens de passage klinkt driemaal de scheepshoorn welke driemaal met de claxon van de bus wordt beantwoord. Deze ‘have fun’ is nu net niet Birdy’s cup of tea…
Bij de volgende stop komen we straks op de geboortegrond van de Hurtigruten: Stokmarknes gelegen op Hadseloya. Hier legde Richard With meer dan 120 jaar terug de basis voor Vesteraalens Dampskibsselskab en Hurtigruten. Leuk feitje: de pa van Richard With had Nederlandse roots. Birdybear bezocht tijdens deel twee van De Noordelijke Trilogie al het alhier gevestigde Hurtigruten museum dus voor ons is er tijd om even de berenpoten te strekken in Hurtigruten’s Stokmarknes.
Vanavond meren we opnieuw af in Svolvaer, het hart van de Lofoten. In tegenstelling tot vrijwel alle andere uitstapjes, deelnames en excuries lijkt het erop dat Hurtigruten een korting heeft bedongen voor een bezoek aan de Magic Icebar. Birdybear scoort wel vaker een aanbiedinkje en deze magische borrel kiepen we vanavond, tijdens de twee uur durende stop, vrijwel zeker achterover.
In Stokmarknes arriveren we, zoals bijna te doen gebruikelijk, iets na schema aankomsttijd. Bij de plaastelijke Coop worden er weer pakjes glutenvrije Tortilla’s ingeslagen. Niet voor aan boord want daar hebben we over de kwaliteit van de maaltijden zeker niets te klagen. Zonder uitzondering steeds een acht plus of hoger. Gewoon voor thuis en in de wetenschap dat we her en der profiteerden van de Noorse sale en/of taxfree en dat het logische gevolg is dat we toch een koffertje inchecken met dank aan de Flying Blue Miles. Ja, daar komt ie weer: met enige regelmaat overleven in te krap bemeten vliegende kisten spaart Birdybear wel af en toe wat van die Flying Blue Miles. Zo heeft ieder nadeel ook… ( met dank aan Johan).
Vanmiddag heeft Birdybear nog een fraai stuk voor de boeg, zowel letterlijk als figuurlijk. We varen door de smalle Raftsundet, de nauwe zeestraat met een lengte van circa 25 kilometer, die de eilanden Hinnoya en Austvagoya van elkaar scheidt. Met straks opnieuw een afsteekje naar de Trollfjorden welke we noordgaand slechts in het zicht van de enorme schijnwerpers van de MS Spitsbergen konden bekijken. Vanmiddag tijdens het namiddagschemer is de blik naar we hopen iets beter.
Tijdens de invaart van de Raftsundet, tevens de scheiding van de Lofoten en Vesteralen, verknalt Pluvius het feestje. De koude regen, af en toe neerdalend als sneeuw, beperkt het zicht. Evenals de damp welke tussen de grillige bergwanden van de nauwe zeestraat blijft hangen. Ondanks het matige zicht is het panorama adembenemend fraai. Door de donkere bergwanden welke door het grijze water zijn verbonden, de sneeuw op de toppen en de dampige grijze lucht is er toch nog sprake van voldoende contrast in het landschap. Wat je uiteindelijk ziet heeft vooral te maken hoe je kijkt. Wat niet helpt is dat de Noorse klok van half vijf, ver in oktober, aan de natuur heeft doorgegeven dat het namiddagschemer onderweg is.
Terwijl de intensiteit van de sneeuw toeneemt gloort er aan de horizon wat meer licht. Zien we straks zonder schijnwerper skieende trollen? Zouden er aan boord ski’s aanwezig zijn dan kan Birdybear aan boord probleemloos wat figuranten aanwijzen welke zonder enige vorm van discussie perfect in een “trollenprofiel” zouden passen.
Lucky Beardybear profiteert van de doorbrekende zon en schiet nog voor de Trollenfjord weer een gave verzameling nieuwe HotShots. Genieten!!! Dan draait de MS Spitsbergen richting de zeer nauwe opening van de fjord en besluit de kapitein dat de weersomstandigheden ons megagoed gezind zijn. We varen het doodlopende fjord met de extreem hoge wanden binnen, genieten van het licht, de afwezigheid van wind, vlak en deels spiegelend water. We glijden als het ware de fjord binnen en ervaren een van de Highlights van deze reis, bewust met een hoofdletter geschreven. Zowel in- als uitvaart zijn een bijzondere ervaring die we iedereen graag zouden gunnen.
Na de Trollenfjord spoeden we ons naar het diner want bij aankomst in Svolvaer staat nog het bezoek aan Magic Ice op onze ToDo lijst. Binnen is het koud en nog heerlijk rustig als Birdybear zich in de extra warme ponchos hult. We wandelen op ons gemak langs een leuke diversiteit aan ijssculpturen, nuttigen de Welcome Drink uit een echt ijsglas en glijden van een echte glij(s)baan. Mooi toetje van een dag die weer in ons reisgeheugen staat bijgeschreven.
Aan boord moet Birdybear nog even aan de bak met de HotShots, de resterende teksten, en het verzendgereed maken van de Zware luchten post van woensdag de 23e oktober. Vandaag was het weer een toppertje, een van de velen van deze trip. Meet you donderdag, wellicht zelfde tijd, andere plaats.
wat een gave reis, leuke verhalen en weer mooie platen