Ons uitzicht beperkt zich tot de linker vleugel en slechts schuin achter ons vangen we blikken op van die enorme zandbak onder ons. Soms geel en dan weer rood van kleur. Ondertussen helpt de langste 007 film ooit, Spectre, om ongemerkt weer 2,5 uur verder op de route te geraken.
Wanneer we boven Kameroen vliegen geeft het scherm aan dat er nog 4.386 kilometers zijn om te overbruggen. De prettige constatering is dat we dus ruim halverwege zijn:) Volgens de ‘moving map’ zullen we via Congo-Brazzaville, Angola, Namibië en links van ons de fameuze Kalahari dessert richting Kaapstad reizen. Aankomst kort na negen uur op vrijdagavond.
We zijn er dus bijna…, nog maar vier-en-een-half uur. De lente 5.500 kilometer achter ons en 4000 kilometer verwijderd van de herfst.
Precies op de afgesproken tijd, 22:00 uur, stappen we op Cape Town Airport in de hotel shuttle en enkele minuten later checken we in. Alles hier in het hotel draait om ‘groen’. Op de gevel staat “kom douchen dan hebben we water om het toilet door te spoelen”. Voor de welverdiende nachtrust nog even een borrel in de hotelbar en dan oogjes toe.
Kom douche om het toilet te kunnen doorspoelen , hmmm vreemde reden. Met doucheverbruik je meer water dan met het gebruik van het toilet. Misschien douche en….. andersom gaat wat lastiger. Ik lees het al jullie hebben een lekker kort stukje gevlogen, in vergelijking met Nieuw-Zeeland een makkie